self doubt

روزای عجیبیه. نمیتونم دقیقا بگم چه حسی دارم. گاهی وقتا خوشحالم. گاهی وقتا غمگین. گاهی وقتا از شدت اضطراب فلج میشم. چند روز دیگه این بار از روی دوشم برداشته میشه و احتمالا سبکتر میشم. اوضاع کار پیدا کردن نامساعدتر از قبل شده برام. هر چند که هنوز خیلی نگرانش نیستم. اما یه اضطراب عمیقی توم گذاشته از جنس سردرگمی و مشخص نبودن اوضاع. انگار که ذهنم نمیتونه این وضعیتو تحمل کنه. خروج از جزیره ثبات دانشجویی براش سخته.

آره انگار زندگی جدی تر و خشن تر داره میشه. باید خودمو به عنوان یه سری کیورد خلاصه کنم و به سیستمای کاریابی بفروشم و تلاش کنم مورد قبولشون باشم. توانایی های دیگه من ذره ای اهمیت نداره براشون که خب انتظاری نیست، ذات کپیتالیسم همینه. برده مطیع و کارآمد این سیستم باش تا بتونی توش دووم بیاری. اما چیزی که اذیتم میکنه، اینه که داره باورم به تواناییام از دست میره. نمیتونم عرضه کنم خودمو. اگه میگه فلان چیزو نداری، به زور جلو خودمو میگیرم که نگم فلان چیزهای دیگه رو هم ندارم. نیازم به تایید شدن توسط هر اپلیکیشنی که میفرستم و هر شخصی که باهاش مصاحبه میکنم غیرقابل انکاره. براورده نشدن این نیاز داره از پا درم میاره. منطق و باورهام در جهتای مختلف از هم فرار میکنن. هنوز باور دارم که آدم مستعدیم و بین کسایی تو سطح علمی/کاری من خیلی پرتلاشم و کارای زیادی کردم. اما امیدوارم این سیستم فرسایشی کار پیدا کردن، این باور رو درونم زنده نگه داره.

لیست کارای تموم نشده، بعد از دفاع هم طویله. تلاش میکنم روی سفرم تاثیر نذاره. باید سعی کنم روز دفاع از نظر ذهنی کنده بشم از این اضطرابا. اما امید مثبتی درونم هست که این روزا حس جدا شدن از دانشگاه رو درونم رشد میده و این خوشحالم میکنه.