پسامهاجرت

نوشتن برای من مثه نوره برای گل. هر وقت برای یه مدت طولانی نمینویسم کسل و بی انرژی میشم. شایدم مشکل یه جای دیگست که هنوز نمیدونم. این مدت عجیب و غریب بود. ینی برای همه بوده. از وقتی که مهاجرت کردیم، همیشه یه مشکل عجیب و غریبی تو ایران بوده. الانم که همه دنیا رو درگیر خودش کرده و ایران رو بدتر از همه. دیروز توئیتر رو دی اکتیو کردم. حس میکنم زیاد اخبار خوندن، ذهنمو فرسوده میکنه. و بهترین کلمه ای که در توصیف خودم تو چندوقت اخیر میتونم به کار ببرم همین فرسوده است.

قرار بود بریم ایران و سه چهار هفته تعطیلات حالمو جا بیاره، اما همه چی بهم ریخت و بلیطا کنسل شد و ا هم ترجیح دادیم نریم. الان که نزدیک عید شدیم این حال و هوای بدم داره تشدید میشه و فقط منتظرم جلسه امروزم با استادم تموم شه و بپرم رو تخت و بذارم سکوت همه اشفتگی ذهنمو بشوره. 

میخوام بیشتر و بیشتر بنویسم. خودمو مجبور کنم. مطمئنم بهتر میشم.