قدم

بعضی وقتا خسته میشم ازینکه بیشتر وقتمو دارم صرف رویاپردازی برای آینده و روز و ماه شماری میکنم که کی این دوره تموم بشه. این باعث میشه کارامو به سختی و با بی انگیزگی تمام انجام بدم. ازین بدم میاد. ازینکه این وضع قراره حداقل یه سال دیگه کش بیاد بدم میاد. میخوام هی به خودم یاداوری کنم که زندگی همش همینه (اوکی شاید برای من این سختترین پارتش باشه)، و سعی کن هر چقدر کوچیک قدم برداری و بپذیری که در این دوره ای. و کاری از دستت برنمیاد که زمان رو عقب و جلو کنی. تا همینجاش هم تلاشتو کردی پس این قدمای اخر رو تنبلی نکن و چون تو همچین آدمی نیستی. یه جوری زندگی و کار کن این چند ماه رو که بعدا پشیمونی بابتش نداشته باشی. سختیا و موقعیتا و آدمای جدید رو بپذیر چون اینا باعث رشدت میشه.